Door de knieen - Overspoor

74
door een nieuwe invalshoek te nemen: ‘In de roes ervaren
wij de tijd niet, beleven we de eeuwigheid, in het lijden
manifesteert zich het drama van de tijd en de evolutie
is de brug tussen die twee.’ Maar ook dit betoog
miste een vorm en met inhoud alleen, die bovendien
nogal pretentieus is, krijg je het theaterpubliek niet
plat.
Ik had gehoopt dat Victor op zijn manier zou losbarsten
en dat ik daar dan weer op mijn manier op in zou
kunnen haken. Dat die interactie zo spannend en confronterend
zou worden dat het publiek vanzelf de ontsnappingsroute
van de lach zou kiezen.
Victor, die af en toe zijn hoofd naar voren had laten
vallen of zijn helm te zwaar was, geeuwde. Doordat hij
geen ledematen had om zijn verveling te verbergen, reageerde
het publiek overdreven geamuseerd.
Ik verloor mijn geduld. Voelde me gekwetst en dan
verdwijnt de magie. Die werkt alleen bij de gratie van
de onkwetsbaarheid. Er maakte zich een onbeheersbare
agressiviteit van mij meester. Een woede die ik
moest botvieren op het publiek. Op wie anders dan op
die domme kudde, die alleen maar kwam grazen en
herkauwen. Vegeteren op mijn inspanning. Wisten
niks, konden niks, waren niks. Ik had naar Lisa moeten
luisteren. Die me geadviseerd had er een ontspannen
avond van te maken. Zonder pretenties. Maar voor dat
soort overwegingen was het nu te laat. Nu had ik alleen
nog de macht om er een onvergetelijke avond van te
maken.
Toen het publiek uitgelachen was om Victors gegaap,
zei ik op treiterige toon: ‘Zo Doetinchem, dat was lachen
hè? Om een geeuwende stakker in een rolstoel.
Dat is lang geleden dat we in Doetinchem zo gelachen
hebben, hè? Treurig eigenlijk dat je naar een donker