Door de knieen - Overspoor

Terwijl het publiek nog braaf zat te kijken drong het
aroma van gebakken lucht zich onweerstaanbaar op. Ik
oreerde, met een twijfel die opdoemde als remlichten
in de mist, over de goudkoorts. Over de roes van het
grijpbare geluk. Dat je een droom pas kunt verwezenlijken
nadat je gedroomd hebt. Dat een mens in de illusie
leeft dat materiële vooruitgang zijn lijden op den
duur zal elimineren. Hierdoor wordt de democratie
uitgehold, want alle partijen zullen uiteindelijk welvaart
boven welzijn moeten stellen willen ze hun kiezers
houden. En als alle partijen hetzelfde doel nastreven,
als er maar één ideologie is, dan valt er niets meer
te kiezen.
Ik merkte dat het te hoog gegrepen was. Het publiek
raakte totaal niet bij het verhaal betrokken. De mensen
in de zaal konden niet meevoelen met de verteller en ze
vroegen zich af wat die stumper in die rolstoel ermee te
maken had. Ze wisten wel dat het een liefdadigheidsavond
betrof en dat de recette ten goede kwam aan iets
voor dat kind, maar ze waren gewend alles voorgekauwd
te krijgen. Een interviewtje met de invalide, een
paar pijnlijke grappen, een stichtelijk woord op rijm en
dan weer naar huis.
Ik kwam er zelf ook niet meer uit. Ik liep naar Victor
toe en rolde hem over het toneel. Ik gebaarde naar de
toneelmeester dat hij de muziek kon starten, maar er
kwam geen muziek. Ik gebaarde nog iets nadrukkelijker,
waarop Lenie opkwam die al die tijd braaf tussen
de coulissen had zitten wachten.
Ik nam haar gracieus bij de hand en leidde haar aan de
andere kant weer af. Wat een lach opleverde. Lenie, verbaasd
over het succes van haar overtocht, loerde nog
even de zaal in, wat een nieuwe lach opleverde. Ik dacht
van de ontspanning in de zaal te kunnen profiteren
73