Door de knieen - Overspoor

72
‘Waar is je schmink?’ wilde Lenie weten.
‘Uw schmink!’ verbeterde Martha haar.
Ik legde uit dat ik nooit schmink gebruik. Wat er niet
was, zou er met dat spul ook niet komen. Lenie nam het
antwoord ernstig en ging voor de spiegel staan. ‘Ik wil
ook best meedoen vanavond,’ zei ze uitdagend.
Victor kreunde. Ik begon me onbehaaglijk te voelen.
Hoe kon ik me zo ooit concentreren.
De kinderen kwamen Victor halen. Ze waren in de zaal
geweest, hadden door de microfoon gepraat en waren
vol van het licht. Ze duwden Victor de kleedkamer weer
uit. Martha riep iets kalmerends en liep bezorgd achter
de kinderen aan. Johanna begon in te zien dat ik rust
moest hebben.
Opeens drong tot me door wat ik me op mijn hals had
gehaald. Wat moest ik met dat gebrekkige kind in die
rolstoel? Wat moest ik met die meid die zich vast had
voorgenomen haar toneeldebuut te maken? Nu miste
ik Lisa die met een paar kordate maatregelen de orde en
rust zou herstellen. Onmiddellijk drong de vraag zich
op: Hield ik alleen maar van haar als ik haar nodig had
om mijn gestuntel in goede banen te leiden? De toneelmeester
klopte aan of ik nog wensen had.
‘Ja, stuur het publiek maar naar huis,’ grapte ik en tegen
Johanna zei ik zo kordaat mogelijk: ‘Jullie moeten
nu naar voren gaan. Lenie blijft hier om Victor op te
duwen. Ik zal haar straks zeggen hoe en wanneer. Er is
geen pauze. Na afloop zien we elkaar weer hier.’
Ik besefte dat ik geen enkele aandacht aan Victor had
geschonken. Wat zou er door hem heen gaan? Ik liep
het toneel met hem op en liet hem de lege zaal zien. Ik
legde uit dat de mensen straks om hem gingen lachen.
Toen we de kleedkamer in kwamen zat Lenie zich uitgebreid
op te maken en Victor zei: ‘Schoonheid ontgaat
het oog.’