Door de knieen - Overspoor

ken, daarvoor moet je ook elkaars gedachten kunnen
lezen en vooral willen lezen. En dat gaat zelfs in eigen
land nog weleens mis.
Martha en Johanna hadden met de dokter gesproken,
die vond het goed. Zelf hadden ze er ook over nagedacht
en het met de andere kinderen besproken. Het
zou, zo leek het iedereen, voor Victor een fantastische
ervaring worden.
Het hele spul denderde mijn kleedkamer binnen op
die bewuste avond in het Doetinchemse theater dat
luistert naar de klassieke naam Amphion. Willem en
Hans duwden Victor naar binnen, gevolgd door Johanna
en Martha die ‘voorzichtig met dat kind’ riep. De
meeste kinderen renden door naar het toneel. Als laatste
kwam de verlegen Lenie bij de geopende deur staan.
Ze was onhandig mooi en speelde, waarschijnlijk een
soapactrice imiterend, de verleidelijke vrouw.
Het leek me niet het moment om dit gezelschap onderricht
te geven in hoe men zich dient te gedragen
achter het toneel. Normaal zorgde Lisa voor de orde en
de voor de concentratie noodzakelijke rust.
Concentratie die ik nodig zou hebben. Ik hoopte op
deze avond voor het goede doel eens te zien wat het zou
opleveren als ik improviseerde op de drie woorden Lijden,
Evolutie en Roes, op basis van een verhaal over de
kolonisatie van de Verenigde Staten waar ik al langer
mee rondliep. Ik kende geen duidelijker voorbeeld van
hoe de mens het als zijn evolutionaire taak had opgevat
het lijden te overwinnen en het comfort – het voorportaal
van geluk – te laten triomferen. Alle gemakken die
de bewoners van dat land zich verworven hebben zijn
terug te voeren op de ontberingen tijdens het settelen.
De auto, de kant-en-klaarmaaltijd, het ijsblokje.
71