Door de knieen - Overspoor

68
zelf omdat ik me meer met de autoriteiten dan met Jonas
had bemoeid. Ik legde mijn arm om zijn schouder
en trok hem mee.
‘Ik kom binnenkort langs. Ik wil op het toneel iets
gaan doen met God. Daar wil ik met je over praten.’
Jonas werd met een dienstwagen naar huis gebracht.
En wij konden ons niet aan het eten onttrekken. Ik
kwam naast de vrouw van de burgemeester te zitten. Ze
was daar erg blij mee. Ze deed aan amateurtoneel en
kon daar met haar man nooit over praten. ‘Bent u nooit
zenuwachtig voor de voorstelling?’ Ik keek naar Lisa,
die geanimeerd met de burgemeester zat te praten en
dacht aan Jonas, die al bijna thuis was. Toen herhaalde
zij haar vraag.
Op de terugweg bespraken we onze belevenissen. Lisa
was niet alleen te weten gekomen dat de vrouw van de
burgemeester behalve aan amateurtoneel ook belangwekkend
werk voor autistische kinderen deed, ze wist
ook nog te vertellen dat de vrouw van de wethouder een
dochter van elf jaar voor haar ogen dood had zien rijden
door een vrachtwagen. Bovendien zei ze dat de stagiaire
bij een van mijn neefjes in de klas had gezeten en
dat de verslaggeefster van het avondblad haar graag
zou willen interviewen. Ze vroeg of ik nog interessante
mensen gesproken had. Ik keek naar mijn kilometerteller
en rekende uit wanneer we thuis zouden zijn.
‘Hoe vond jij de expositie?’ vroeg ik in de buurt van
Utrecht.
‘Vreemd.’
‘Hoezo vreemd?’ Ik was meteen op mijn hoede. Waarom
eigenlijk? Jaloers op wat zij allemaal had meegemaakt.
Ik had weer vier uur armzalig de boot af staan
houden en vriendelijk geglimlacht bij ieder compliment.