Door de knieen - Overspoor

vloer. De vrouw van de wethouder begon van de zenuwen
het op de grond gevallen nest op te ruimen.
‘Laat liggen!’ commandeerde Jonas. ‘Dat ligt goed zo.
God heeft het zo gewild.’
De mensen keken elkaar aan of ze getuige waren van
een onnavolgbare goocheltruc. Ik vroeg: ‘Mag het
braaksel wel opgeruimd worden?’
Niemand lachte.
De stagiaire van Omroep Brabant, die de hele tijd met
een microfoon als een hondje achter hem aan had gelopen,
kreeg van Jonas te horen dat ze nu wel genoeg van
hem had, hij had in elk geval genoeg van haar.
Toen de rust enigszins weergekeerd was, moest er geposeerd
worden. Voor het persbureau. Voor de gezamenlijke
provinciale bladen. Voor het societyjournaal.
Voor het landelijke avondblad.
‘Kunt u wat meer door de knieën? Dan heb ik de hond
er ook bij,’ zei een fotograaf. ‘Ach, meneer Jonas, mogen
we dat stompje ook zien?’ vroeg een ander. ‘Burgemeester
iets meer naar links,’ commandeerde de derde.
‘Dat wil de raad ook graag,’ grapte de wethouder.
Ik onderging die formaliteiten zoals ik vroeger iets at
wat ik niet lekker vond. Dat stopte ik in mijn mond en
slikte het meteen zonder te kauwen door, zodat mijn
smaak geen tijd kreeg te proeven.
Tot slot vroeg de burgemeester aan Jonas en mij of we
nog zin hadden om ergens een hapje te gaan eten.
‘Met mes en vork zeker,’ zei Jonas vilein. ‘Ik kan niet
met mes en vork. Ik heb maar één hand. Ik moet met
mes óf vork. Ik kan ook geen hapjes eten. Ik neem altijd
hele gróte happen met een hele gróte lepel.’
Het gezelschap stond er beteuterd bij. Het kippenvel
stond op mijn armen. Dit was mijn Jonas. Die zichzelf
bleef. Dit was mijn vriend. Ik kreeg een hekel aan mij-
67