Door de knieen - Overspoor

66
bij mij thuis is het niet zo’n rotzooitje, hoor,’ had de
vrouw van de wethouder van Cultuur olijk geroepen.
Jonas leek even van slag, maar herstelde zich door te
zeggen: ‘Ik heb het over de eeuwigheid, dame. Ik wil uw
keurige huis weleens over tienduizend jaar zien!’
De dames keken elkaar nerveus giechelend aan. De
stemming leek om te slaan.
De hond lag in een voor de gelegenheid aangeschafte
mand. De secretaris van de bisschop had de mand speciaal
voor de foto van het parochieblaadje de zegen gegeven.
‘Het is immers Gods Troon,’ had hij gekscherend
tegen mij gezegd toen ik met de bisschop een
krampachtig gesprek over humor en katholicisme
voerde. De mensen gaven hem zoute koekjes en pinda’s.
Hun verbazing kende geen grenzen.
‘Je raadt nooit hoe die hond heet!’ ‘God!’ ‘Is het wérkelijk?
Wat een originele naam.’ ‘God, kom es hier!’ ‘God,
poot!’ Men gierde het uit.
Tot God een pinda in het verkeerde keelgat schoot.
Het beest maakte zo’n misbaar dat het chique publiek
achteruitdeinsde, waarbij een van de kunstwerken van
de driepoot viel. Jonas liet een klinkende vloek ontsnappen.
De hond ging ogenblikkelijk liggen, maar
bleef vervaarlijk met de ogen draaien en kokhalsde op
een manier dat voor zijn leven gevreesd moest worden.
Lisa kwam bij me staan en pakte mijn hand vast. Ik gaf
haar een kneepje om aan te geven dat ik blij was dat ze
meegegaan was.
Jonas knielde bij het beest neer. Hij klemde zijn rechterarm
om de nek van de hond en stak resoluut zijn linkerhand
tot achter in de bek. Na enkele ogenblikken
trok hij zijn hand terug en triomfantelijk hield hij de
pinda tussen duim en wijsvinger in de lucht. God kotste
de rest van de hem gevoerde versnaperingen over de