Door de knieen - Overspoor

was aardig en beklemmend tegelijk. Dergelijke motivaties
bevielen me niet. Daar kwam ruzie van. Eén onvertogen
woord en ik was ondankbaar.
‘Jonas verheugt zich op mijn komst,’ had ze tot mijn
verbazing gezegd.
De exposant liet zich de vleierige aandacht aanleunen
als een koning zijn hofhouding. Bij wijze van opening
vertelde ik een oud verhaal over de boomgaard naast de
pastorie van Rilland, waar mijn broer en ik in 1953 over
het hek klommen om appels te stelen. Mijn vader had
toen gezegd dat die appels flink bespoten waren en ik
vreesde nog die avond dood te zullen gaan. Ik verbond
er de moraal aan dat wij vergiftigen wat de natuur ons
geeft en zo onze kinderlijke onschuld vermoorden. Na
afloop had ik niet de indruk dat Jonas het na zou kunnen
vertellen. De burgemeester van Breda zei in een tenenkrommend
dankwoordje dat hij hier de Prins Carnaval
van over twee jaar aan het werk had gezien. Jonas
zal toch geen ja gezegd hebben? dacht ik.
Even later begon de burgemeester onder vier ogen tegen
mij over de bierbrouwerij die binnenkort zoveel
jaar bestond en of ik geen zin had de Raad van Bestuur
in de maling te nemen. Maar als ik er geen zin in had
moest ik het gerust zeggen en er was ook wel wat geld
voor. ‘Wacht, ik roep de wethouder er even bij!’
Ik zei: ‘Ik kom eraan, even iets aan mijn vrouw vragen.’
Intussen ging Jonas volledig op in de festiviteiten. De
vrouwen van de hoogwaardigheidsbekleders hingen
aan zijn lippen. ‘Wat bedoelt u er nou mee?’ was een
veelgestelde vraag met betrekking tot het geëxposeerde.
Jonas werd niet moe uit te leggen dat die nesten
voor onze huizen stonden en die rotzooi erin voor de
troep die wij mensen maar binnen bleven slepen. ‘Maar
65