Door de knieen - Overspoor

64
uit wilde spreken om mijn gevoelens voor Jonas niet
verder te kwetsen.
‘Vind je hem een nepkunstenaar?’ Ik had het gevoel
dat ik me nu heel kwetsbaar opstelde. Naast ons kroop
een snelle auto. De bestuurder herkende me en stak zijn
duim op. Ik zwaaide terug. Lisa snoof met een zekere
minachting.
‘Ik vroeg je wat!’
Ze antwoordde kalm met: ‘Let nou maar op de weg anders
krijgen we nog meer ongelukken.’
In de dagen erna kwam ik er via een ouwe Zeeuwse
schoolvriend achter dat er wel degelijk eind jaren twintig
een potvis aangespoeld was ter hoogte van Bath.
Waarop ik Jonas per brief meldde dat ik het een eer
vond om voor een dierbare vriend de opening te verrichten.
En dat het geld dat de gemeente Breda ervoor
overhad naar een goed doel moest dat Jonas zelf maar
moest bepalen.
De tentoonstelling kwam en werd een daverend succes.
Mijn speech viel zeer in de smaak. Iedereen was er: de
burgemeester met zijn vrouw, de wethouder van Cultuur
met zijn vrouw, de bisschop met zijn secretaris,
Prins Carnaval met zijn raad van elf waarvan er zeven
helaas verhinderd waren, de makers van Showroom, de
journaliste van het landelijke avondblad die eerder
over Jonas bericht had, de stagiaire van Radio Brabant
en de verslaggever van De Stem.
Ik had Lisa geadviseerd thuis te blijven. Ze zou zich
toch maar onnodig ergeren aan mijn populaire gedrag
en ik had niet de indruk dat ze veel met Jonas en zijn
werk had. Maar ze vond het verstandig mij bij dit soort
bijeenkomsten te vergezellen zodat zij erop kon toezien
dat men geen misbruik van mij zou maken. Dat