Door de knieen - Overspoor

‘Wat is daar verwarrend aan?’
‘Ik geloof het niet.’
‘Wat niet? Heeft ie volgens jou die haai niet gezien?’
Ik sloeg met mijn handen op het stuur. We reden
langs de plek waar we op de heenweg bijna over de kop
geslagen waren. Het leek me niet verstandig haar eraan
te herinneren.
‘Ik geloof het hele verhaal niet. Zelfs dat ze hem niet
geloofden geloof ik niet. Hij heeft alles verzonnen.’
‘Wat is dat nou voor onzin? Hij heet toch Jonas.’
‘Nou, jij vraagt het!’
‘Altijd die achterdocht. Het is toch logisch in zo’n boerengat
dat als je bijzonder bent, als je er uitspringt, dat
de mensen je dan niet moeten. Je vormt een bedreiging
voor hun zekerheden. Zelfs die van hun geloof. Hij
heeft die hond niet voor niets God genoemd. Hij treitert
ze en zij betalen hem terug met hoon. Hij was een
keer zijn hond kwijt en belde toen bij de pastorie aan.
De dominee deed open en Jonas vroeg: Heeft u God ook
gezien? Zoiets is toch schitterend!’
‘Ach hou toch op! Jij denkt dat alles theater is. Jij denkt
alleen maar aan het effect.’
‘Krijgen we die weer. Onzin. Die man is op de meest
gruwelijke wijze zijn vrouw en zijn enige zoon kwijtgeraakt
en weet daar groots mee om te gaan.’
‘Je hoeft niet harder te gaan rijden.’
Het moment was alweer aangebroken dat ik het gevoel
kreeg dat ik beter kon zwijgen. Als ik in de auto zat
ging dat gepaard met agressiever rijgedrag. Ik koelde
mijn woede op het gaspedaal.
‘Zag je die foto van Willeke van Ammelrooy?’ vroeg
ze.
Ik taxeerde de toon en zei zo neutraal mogelijk: ‘Dat
was zijn vrouw.’
61