Door de knieen - Overspoor

60
ik me in zulke gevallen aangewend had te zeggen en
waarmee ik tijd dacht te winnen in de hoop dat van uitstel
afstel komt: ‘Daar moet ik even over nadenken.
Wanneer is het? Misschien kan ik wel niet.’
Dat was dom om te zeggen want nu kwam de afmaker:
‘Ze passen zich helemaal aan jou aan. En ze hebben er
ook wel wat geld voor.’
Geld. Godverdomme. Geld. Dat was nu wel het laatste
waar ik behoefte aan had.
We reden zwijgend tot Bergen op Zoom. Ik besefte dat
ik Jonas nauwelijks gesproken had en was benieuwd
hoe Lisa tegen hem aankeek. Ik vreesde dat ze mijn geromantiseerde
beeld van Jonas zou corrigeren en terugbrengen
tot menselijke proporties.
‘Hoe vond je hem?’ begon ik zo onnadrukkelijk mogelijk.
‘Vreemd,’ zei ze.
Het gesprek nam onmiddellijk de door mij gevreesde
toon aan of was het mijn kwaadwillige interpretatie? Ik
kon mezelf al niet meer beheersen en vroeg licht geagiteerd:
‘Hoezo vreemd?’
‘Nou ja, wonderlijk. Wel en niet.’
‘Wat wel en niet?’
‘Nou ja, het is een geweldige man en ik vertrouw hem
niet helemaal.’
‘Hoezo niet?’
‘Het is allemaal zo verwarrend. Hij vertelde een verhaal
over een haai die aangespoeld was. Toen hij negen
jaar was. Hij had hem als eerste gezien. Toen hij in het
dorp vertelde van zijn vondst werd hij uitgelachen. Een
haai in de Westerschelde? Onmogelijk. Toen ze ten
slotte gingen kijken, had het water de dode vis weer opgeslokt.
Hij werd voor leugenaar uitgemaakt en sindsdien
werd hij Jonas genoemd.’