Door de knieen - Overspoor

Wandelen met God als metafoor voor mediteren. Elke
dag liep Henoch een stukje met God op. Tot ze op een
dag dichter bij Gods huis waren dan bij dat van Henoch,
waarop God zei: ‘Ga nu maar met mij mee naar
huis.’ Dat was wat mijn vader deed op die studeerkamer!
Wandelen met God. Vol vertrouwen de eeuwigheid
tegemoet!
Toen ik bij de schuur was teruggekeerd, bleef ik om
een hoekje staan kijken naar het gescharrel van Lisa en
Jonas. De vanzelfsprekende bedrijvigheid waarmee ze
om elkaar heen draaiden, maakte me even gelukkig.
Die hebben de tijd, dacht ik. God verried mijn aanwezigheid.
‘We moeten gaan,’ zei ik de tuin in lopend. Jonas en
Lisa gingen op de houten bank die tegen de schuur
stond zitten. De meeste vogelnesten stonden weer
rechtop. En vrijwel alle troep was van de grond. ‘Die
man komt zo,’ zei ik onrustig.
‘Welke man?’ vroeg Jonas, die zijn afspraak kennelijk
alweer vergeten was.
‘Van De Stem.’
Toen zei Jonas: ‘Voor je gaat heb ik nog een vraag. Zeg
gerust nee als je het geen goed idee vindt.’
Ik verstijfde. Ik wist dat het onvermijdelijke stond te
gebeuren. Een dienst vragen die een vriendschap in de
kiem ging smoren. Ik zou alles voor Jonas willen doen.
Alles. Als het maar niets te maken had met wie ik geworden
was.
‘Zou jij die tentoonstelling in Breda willen openen?’
en hij voegde er nogmaals aan toe: ‘Als je geen zin hebt
mag je gerust nee zeggen.’ Vooral die nadrukkelijke
toevoeging hinderde me. Nee zeggen hield automatisch
in dat ik er geen zin in had. Wat voor een vriend
was ik dan? Ik kon alleen maar ja zeggen. Dus zei ik wat
59