Door de knieen - Overspoor

58
onbevangen bereidheid om te helpen greep me aan.
Hoe vaak deed ik zomaar iets voor een ander? Ik ruilde
altijd. Voor wat hoort wat. Ik had mezelf wijsgemaakt
dat het de roem was die me vervormd had. De mensen
zuigen je leeg. Als ze iets van je willen, moeten ze er
maar voor betalen. Met parmantige wijsheden smoorde
ik mijn pijnlijke zelfbeschouwing in de kiem. Wie
geen offers brengt, zal stikken in zijn hebberigheid.
Het offer, ook een goede titel voor een programma.
‘Ik ga even met God wandelen. Jonas, hoe heet je
zoon?’
Ik schrok van mijn eigen directheid, Lisa, een lege
spuitbus in haar hand, keek me vernietigend aan.
‘Kommer. Kommer van Puyvelde,’ zei Jonas na een nadrukkelijke
stilte met een geknepen stem.
Ik wilde naar de begraafplaats lopen om het graf te
zoeken, maar de hond trok me weer in de richting van
de Westerschelde, waar die het Nauw van Bath heet. De
zon was intussen gaan schijnen en gaf de frisheid die
de regen aan het groen had gegeven een extra glans.
Nergens ter wereld voelde ik me zo verbonden met het
landschap als in Zeeland. Ik had gehoopt dat mijn gedachten
weer de vrije loop zouden nemen zoals de vorige
keer. Dat ik in de roes van nostalgie wat oud zeer kon
opruimen. Maar de verslaggever van De Stem bleef me
dwarszitten. Bovendien leek Lisa het me kwalijk te nemen
dat ik er met de hond tussenuit kneep. Het voelde
of Jonas van me afgepakt werd. Uit frustratie trok ik
even aan de riem. God liet prompt haar tanden zien.
We waren nog zeker een kilometer bij de dijk vandaan
toen de hond omdraaide en terugliep. Ineens schoot
me de preek te binnen van mijn vader over Henoch die
wandelde met God. Hoe vaak had ik hem niet aangehoord
als ik met hem mee was op zondagmiddag?