Door de knieen - Overspoor

56
belofte verleid dat we nu eindelijk weer eens samen
moesten praten. Waar dan ook over.
Onderweg naar Zeeland vertelde ik haar over de wonderlijke
ervaringen tijdens mijn eerste bezoek. Dat de
wond op mijn scheenbeen dichtgetrokken was. Dat ik
wandelend met de hond weer tegenover haar had gestaan
op het duin in Texel en zei: ‘Je mag dit nooit gebruiken.’
‘Ik begreep daar toen niets van,’ zei ze. ‘Pas later snapte
ik het. Je had gelijk. Maar hoe kon je dat toen zeggen?’
Het bleef korte tijd stil. We zaten naast elkaar in de
auto. Als zo vaak. Ik geconcentreerd, zij alert. De ruitenwissers
zwiepten onvermoeibaar de regen van de
voorruit. Zo zat ik met mijn vader in de auto op zondagmiddag
als er ergens in het land gepreekt moest
worden. Het stille geluk. Het zorgeloze van het vertrouwde
maakte me gelukkig. Ik voelde dat ze meer
aankon dan een jaar geleden.
‘Je ouders hebben hun leven lang de oorlog gebruikt,’
zei ik na een tijdje.
Even dacht ik dat ze zou gaan huilen, maar ze zei: ‘Terwijl
ze ervan overtuigd waren dat ze er ons niet mee lastig
vielen.’
Weer was het stil. Het leek of we in één klap door die
frustrerende blokkade van mijn emoties heen zouden
breken. Ik zocht haar hand. Opeens zaten we vlak bij de
vangrail. Ik gaf een ruk aan het stuur en trapte pompend
op de rem. De auto slingerde met tollende wielen
over het natte wegdek. Ik had het stuur losgelaten omdat
er niets meer te besturen viel. Even vreesde ik dat
we over de kop zouden slaan. Ik keek in mijn spiegels
maar kon me er niet op oriënteren. Toen we voldoende
vaart verloren hadden, kreeg ik de macht over het stuur