Door de knieen - Overspoor

54
5
De captain meldt ons in twee talen dat we dertigduizend
voet boven Frankrijk, honderd kilometer ten westen
van Parijs, vliegen en dat het buiten vijftig graden
onder nul is. En vijfentwintig graden boven nul in de
plaats van aankomst. Hij spreekt Toulouse in het Engels
zo uit dat ik aan verliezen denk. Dan schiet me ook
te binnen dat dog het omgekeerde van god is.
Ik realiseer me dat ik met de twee verhalen die gedurende
deze vlucht door mijn hoofd spoken nog nooit
iets heb gedaan. En dat terwijl ik zo’n beetje alles wat ik
heb meegemaakt, tot in het kleinste detail, ten tonele
heb gevoerd. Ik heb de ware emotie, het echte drama,
gemeden. Uit angst erdoor meegesleept te worden
waarschijnlijk? Of was ik trouw aan het beroemde gebod:
Dit mag je nooit gebruiken!? Het is me nooit gelukt
er een vorm voor te vinden of voelde ik bij voorbaat
dat het publiek geen boodschap heeft aan wat mij werkelijk
roert? Geef ik ze simpelweg wat ze willen? Oppervlakkig
commentaar op de waan van de dag. Het fileren
van de samenleving, zoals een recensent dat eens
omschreef. Er is weinig dat me meer tegenstaat dan het
maken van grappen over actuele zaken. Het neerhalen
van autoriteiten. Er is maar één persoon die neergehaald
moet worden. Dat ben ik zelf.
Dan is er plotseling weer de merkwaardige ervaring