Door de knieen - Overspoor

52
kon bevatten wat er allemaal achter een enkele opmerking
van hem verborgen ging?
Stel dat het me gelukt was onze zoon weer tot leven te
wekken en dat hij dan door een te lang zuurstofgebrek
zwaar gehandicapt zou zijn geworden. Wat zou ik prefereren?
Een dood kind of een mismaakt kind? In Victor
had ik het antwoord gevonden.
Na een lange stilte waarin ik vol vertrouwen de kar
tussen de weilanden door duwde, een licht geraas
duidde erop dat de snelweg niet ver kon zijn, gebeurde
waar ik op gehoopt had: Victor hield een van zijn monoloogjes.
Dat duurde alles bij elkaar minder dan een
minuut en wat hij zei was onnavolgbaar. Het woord lijden
kwam er een paar keer in voor. Met een lange of een
korte ij, vroeg ik me af. Evolutie, had ik ook gehoord.
En roes. Het was of ik een gecodeerde boodschap had
ontvangen. Ik bleef de woorden maar herhalen – lijden,
leiden, evolutie, roes – in de hoop een verband te zien.
In de hoop iets te doorgronden van de magie die dit
ventje opriep.
Bij terugkomst zou ik de vrouwen adviseren een cassetterecorder
klaar te zetten en als Victor begon te ratelen
gauw op record te drukken. Ik nam me voor het
kereltje mee het toneel op te nemen tijdens de speciale
voorstelling. De mensen zouden niet weten wat ze zagen.
Het leek me een uitdaging te improviseren op wat
Victor uitkraamde. Ik zou eindelijk, omdat we aan de
sentimentaliteit voorbij waren, het verhaal over mijn
eigen verdriet durven vertellen. Lisa moest erbij zijn.
Ons gesprek zou eindelijk op gang komen. Het publiek
was de katalysator die ik nodig had, dat was me wel duidelijk.
De spanning die Victor bij het publiek zou oproepen,
bracht mij in een ideale positie. Als manipulator
van de emoties zou ik mezelf kunnen laten gaan.