Door de knieen - Overspoor

schoond en wel, compleet met valhelm, in zijn rolstoel
de keuken in gereden. Hij keek op een manier om zich
heen die alle aanwezigen aan het lachen maakte.
De oudste twee kinderen kregen opdracht de tafel te
dekken en de lunch voor te bereiden. Johanna vertelde,
bijgevallen door Martha, nog maar eens het verhaal
van de gestolen autobus. En toen de laatste hap naar
binnen was, deed ik mijn beloftes: ik zou in de Postcodeloterijshow
de overhandiging van de bus presenteren
en om de aanpassingen in het interieur te kunnen
financieren zou ik een speciale voorstelling spelen. Er
steeg een gejuich op. Ik was gevleid en schaamde me tegelijkertijd
omdat mijn inspanning vergeleken bij die
van die twee vrouwen nauwelijks naam mocht hebben.
Victor kreunde.
‘Wie gaat er met Victor wandelen?’ vroeg Martha.
‘Ik!’ riep ik spontaan en opnieuw steeg er gejuich op.
Ik duwde Victor over een weggetje dat aan twee kanten
geflankeerd werd door maïs. Een zwerm vogels stuntte
in de grijze lucht. Zonder dat ik er ook maar een notie
van had wat hij ervan begreep, vertelde ik over hoe de
hond van Jonas me door het onweer had geleid. Intussen
realiseerde ik me dat ik helemaal niet gevraagd had
welke weg ik volgen moest en dat Victor geen handen
had om te wijzen.
Ik wist niet meer over autisme dan het woordenboek
erover zegt. Victor leek me heel sociaal of gedroeg hij
zich anders doordat ik er was? Wat zou er in zijn hoofd
omgaan? Niets misschien wel. De zinnetjes die hij
sprak zouden weleens volkomen onbewuste oprispingen
kunnen zijn, die inhoud kregen omdat de luisteraar
nu eenmaal niet zonder betekenis geven kan. Of
was wat hij zei juist zo diep dat de luisteraar nauwelijks
51