Door de knieen - Overspoor

48
Victor zat in een rolstoel die hij, zij het moeizaam,
met zijn kin kon besturen. Zijn ledemaatloze lichaam
zat in een grijze canvas hoes die in de invalidenwagen
geconstrueerd was. Ik voelde me verplicht het kind aan
het lachen te maken, maar mijn mond stond op apegapen
en mijn gedachten schoten als sjoelschijven door
mijn hoofd. Poepen en plassen, dacht ik, hoe zou dat
gaan? En: Hoe komt dat gezicht aan die zuivere uitstraling?
Wat maakt dit kind, dat zo volkomen afhankelijk
is, zo soeverein?
De sensatie die ik voelde was onmiskenbaar religieus.
Ik wou knielen. Daar hielp geen moedertjelief aan. Ik
stapte naar voren en streek met mijn rechterhand door
het dikke, zwarte, krullende haar en ik boog voorover
om zijn voorhoofd te kussen. Ik steunde daarbij ongemerkt
op het besturingsmechaniek waardoor de rolstoel
vooruitschoot. Het rechterwiel reed tegen mijn
schenen. Ik greep het karretje beet. Het voertuig kantelde
en wierp Victor uit.
Hij lag met zijn gezicht naar de grond en kreunde. Ik
boog me over het kind, verlamd door schrik, angst en
zelfverwijt. De reanimatie, de mond-op-mondbeademing.
Wat had ik mijn zoon aangedaan met mijn volkomen
misplaatste poging hem in leven te houden?
Geleid door dezelfde impulsiviteit had ik Victors helm
afgezet. De onderkant van zijn lichaampje was in een
luier gehuld. Ik herkende de geur die ik bij binnenkomst
geroken had en er ging tot mijn verbazing een
golf van ontroering door me heen.
De twee jongens, die waarschijnlijk achter de deur
hadden staan luisteren, stormden de kamer binnen en
bleven vlak voor ons naast elkaar staan. Als de jury die
een oordeel moet vellen. Ik tilde het kind van de vloer,
hield het even onwennig in mijn armen, maar drukte