Door de knieen - Overspoor

46
Hoewel ik wist wat mij ongeveer te wachten stond,
was de schok groot. De twee jongetjes die net nog een
vervaarlijke indruk maakten, transformeerden in de
nabijheid van Victor in toegewijde broeders.
Ik liep niet meteen naar het mismaakte kind toe, maar
wachtte tot mijn eigen verbazing op zijn instructies.
Hij kreunde. Ik wist me niet goed raad. Toen maakte hij
met zijn welgevormde hoofd, dat op een opvallend
dunne nek balanceerde, een beweging die de jongens
deed besluiten hem weer naar binnen te rijden.
Ik kon me voorstellen waarom die journalist van dat
Duitse roddelblad over Victor schreef dat hij niet van
deze planeet was. Nog niet eerder had ik me afgevraagd
waar de twee vrouwen waren die dit gedoe bestierden.
We hadden toch afgesproken? De grootsteedse angst
voor indringers was hier kennelijk nog niet doorgedrongen
of lieten ze de kinderen zomaar aan hun lot
over? Dat leek me stug. Ik liep naar een lekke bal die
tussen de fietsen lag en overwoog een kort moment het
voor gezien te houden toen vanuit het huis een jongensstem
schreeuwde dat ik van Victor binnen mocht
komen.
Het eerste dat me opviel toen ik over de drempel stapte
was de lucht. De zoete geur van babypoep gemengd
met iets antiseptisch. De twee knapen stonden als lakeien
aan weerszijden van de rolstoel die midden in een
grote open ruimte met een imposante authentieke balkenconstructie
was geplaatst, de voormalige deel. Op
een donkerbruin gebeitste houten vloer lagen een paar
kleden. Veel meubilair stond er niet. Twee grote ribfluwelen
banken aan weerszijden van een zelfgetimmerde
vurenhouten bijzettafel. Aan de palen die de liggende
balken ondersteunden hingen knipsels, ansichtkaarten,
briefjes en kleurig knoeiwerk uit eigen atelier.