Door de knieen - Overspoor

Ik pak mijn walkman uit mijn tas en luister naar het
bandje dat Martha een halfjaar geleden gestuurd heeft.
Op mijn advies hebben ze geprobeerd Victors gebrabbel
vast te leggen. Er staan een paar flarden van zijn
monoloogjes op. Ze waren meestal te laat met het aanzetten
van de recorder.
Het aangepaste gezin bewoonde een oude klassieke
Achterhoekse boerderij met een strooien dak. Toen ik
tussen de op de grond gesmeten fietsen door het erf op
reed, stormden twee jongens van een jaar of twaalf met
plastic zwaarden op de auto af en riepen: ‘Opsodemieteren!
Geen pottenkijkers hier!’
Ik was mij wonderlijk genoeg meteen bewust dat dit
meer was dan gewoon kinderspel. Deze kinderen
meenden het. Ik draaide het raampje omlaag en hield
met mijn linkerhand een zakje met winegums op. Dat
deed de zwaarden zakken.
‘Draag je geen horloge?’ vroeg de grootste van de
twee.
‘Ik ben op zoek naar ene Victor,’ zei ik kalm, de merkwaardige
vraag negerend.
‘Eerst een snoepje,’ eiste hij en hield zijn ongewapende
hand op.
‘Jullie mogen niks aannemen van vreemden.’
‘Wie zegt dat?’
‘Ik.’
‘Wie ben jij?’
‘Een vreemde.’
Deze logica ontregelde het lef van de twee dappere
strijders. Ze renden naar binnen. Ik stapte uit en bleef
tegen de auto geleund wachten. Na enige tijd hoorde ik
wat gerammel en gestommel en toen verscheen de rolstoel
met Victor.
45