Door de knieen - Overspoor

44
4
Terwijl ik mijn handen was, kijk ik enige tijd naar mijn
gezicht. Dat is voor een acteur de normaalste zaak van
de wereld. Voor mij is het zelfs een vorm van concentratie.
Ook al is het meer in de spiegel staren dan kijken
wat ik doe. Ik ken dat hoofd zo langzamerhand wel. Die
neus die zich wel ergens in moet steken of hij wil of
niet. Die ingevallen wangen. Die steeds dieper zakkende
rechtermondhoek. Hoe zou iemand die mooi is naar
zichzelf kijken? Met dezelfde opgelegde nuchterheid
als een minder aantrekkelijk iemand? Ik ben niet mooi.
Kennelijk wel aantrekkelijk. Ik was mijn handen en bet
mijn gezicht.
Als ik van de wc terugkom, maak ik een paar aantekeningen.
De wandeling met God en de wandeling die ik
met Victor tussen de maïsvelden heb gemaakt na onze
hernieuwde kennismaking, daar zit misschien iets in.
Ik heb geen idee wat me te wachten staat daar in Zuid-
Frankrijk. Na die eerste wandeling had ik Victor beloofd
bij zijn heiligverklaring aanwezig te zullen zijn,
een belofte die net zo gemakkelijk gedaan was als wanneer
je aan kinderen iets belooft om ze in bed te smoezen.
Maar nu is het kennelijk zover. En dat is absurd. Ik
heb geen enkele aanwijzing dat Victor zoiets ten deel
kan vallen. Het moet een voorwendsel zijn om mij te laten
komen. Maar waarom? Ze hadden me toch ook even
kunnen bellen?