Door de knieen - Overspoor

42
Op het drooggevallen schor was een man op lieslaarzen
zagers aan het steken. Er klonk een gerommel dat
afkomstig leek van een van de industrieën aan de overkant.
Ik had me helemaal overgegeven aan de hond.
Kwam het door de nostalgie, het genoegen je in het
overzichtelijke verleden te wanen? Het beest vond dat
ik genoeg naar de overkant getuurd had en ik volgde.
Waar God ging, zou ik gaan. Opmerkelijk voor iemand
die altijd op zijn hoede was. Aanvankelijk had ik de indruk
dat de hond volgens een plan liep, een voorgenomen
bestemming. Naarmate ik meer en meer in de gaten
kreeg dat ze haar eigen toevallige, instinctieve
spoor volgde en geen uitgekiende therapeutische wandeling
liet ik mezelf gaan. De ziekelijke behoefte om de
situatie te beheersen, die roem nu eenmaal met zich
meebrengt, nam af. De tijd speelde geen rol meer.
Was dit de louterende eeuwigheid die Jonas bedoelde?
Was het dan de discipline, het onmisbare voorportaal
van de concentratie die mijn emoties in de weg
stond? Of is discipline meer dan op je hoede zijn?
De wond op mijn scheenbeen klopte. Toen we zo’n
twee kilometer hadden gelopen, waarbij de lijn niet
meer strak stond, voelde ik de eerste spetters van een
bui en kreeg in de gaten dat het gerommel op naderend
onweer duidde. Binnen een paar tellen was ik druipnat
en ik ervoer de plensbui als een deel van de loutering.
Die hond had gaven!
We werden gepasseerd door een groepje hardfietsende
kinderen. Ik deed een hand voor mijn gezicht. Een
schreeuwde: ‘Aan de kant, Kenau!’ Een ander: ‘Schuilen,
fantast!’
Zouden ze me herkend hebben of was de regen zo hevig
dat ze mij niet meer van Jonas konden onderscheiden?
Kenau? Fantast? Jonas zal hier weinig vrienden