Door de knieen - Overspoor

legendarische Neger. Een creool uit Suriname die in
1944 met de Prinses Irenebrigade ons land kwam bevrijden
en in Terneuzen bleef hangen. Een café begon:
Porgy and Bess. Hij zorgde dat we de blues te horen kregen,
de jazz en later de rock-’n-roll. Altijd was er drank,
er waren zelfs drugs, en vrouwen natuurlijk. Geheimzinnige
vrouwen. Ik begreep ze niet. Wilde ik ze begrijpen?
De hond was aan mijn voeten gaan liggen en ik knielde
om haar te strelen. Het dier draaide zich wellustig
op haar rug. God is een teefje, dacht ik. En teefjes kunnen
net zo agressief zijn als een reu.
In het begin van de wandeling had ik me nog afgevraagd
waar de hond me heen zou sleuren. Naar het
verborgen graf van de vrouw van Jonas? Naar het kerkhof
waar zijn zoon begraven lag? Ik kende de voornaam
van de jongen niet. Gek dat Jonas die nog niet genoemd
had. Of had ik even niet opgelet? Ik moest ook niet vergeten
te vragen hoe zijn vrouw heette.
Ik weet ook nog dat ik blij was dat de hond me niet de
andere kant op had getrokken. Daar, iets buiten Rilland
op weg naar Krabbendijke, lag het geheimzinnige
klooster waar ik in 1953 snel aan voorbij fietste, bang
als ik gemaakt was voor de raadsels van het katholicisme:
het celibaat, de zelfverkozen eenzaamheid. Nooit
werd er thuis over seks gesproken, behalve als er monniken
of nonnen ter sprake kwamen. Dan kwam de fantasie
van mijn preutse vader kennelijk op toeren. Probeerde
hij op die manier zijn heimelijk verlangen naar
de volstrekte afzondering die God zoveel dichterbij
zou brengen weg te redeneren? Wat deed mijn vader
op zijn studeerkamer behalve preken maken en roken?
De monnik spelen? De geduldige voorbereider van de
beschaving uithangen? Mijn god, wat een verspilde
moeite!
41