Door de knieen - Overspoor

40
jonge vrouw, ze was eigenlijk nog een meisje, in bed beland.
De volgende morgen schaamde ik me, een gevoel
dat al die jaren terug is blijven komen. Waarom was ik
niet meer onder de indruk? Ze was zo prachtig, ze was
zo naïef, ze was zo oprecht. Ongevraagd schoof ik een
ring die ze gemaakt had aan mijn vinger die er niet
meer af wou. ‘Je mag ’m houden,’ zei ze stralend. Drie
dagen later stond ze met een koffer beneden aan de
trap.
‘Mag ik bij je komen wonen?’
‘Waarom?’ vroeg ik.
‘Jij hebt een douche.’
De maanden daarop bleek dat ze beschadigd was.
Haar ouders hadden als enige van twee joodse families
de oorlog doorstaan. Ze waren niet in staat hun dochter
het voor mij vanzelfsprekende vertrouwen te geven
waarmee een kind het leven open tegemoet kan treden.
Wat ik te veel had, dat niet te beschamen geloof in de
mensheid, had zij te weinig. Niemand deugde.
Daar had ik het moeilijk mee die eerste jaren. Het
kostte tijd om haar vertrouwen te winnen en geduld
ontbrak me. Ik wilde optreden. Mensen behagen. Zij
had dat geduld wel, naast een bewonderenswaardige
vasthoudendheid. We maakten vorderingen en toen
ging ons kind dood.
En de hond trok me voort tot aan de rivier. Het water
van de Westerschelde kabbelde tegen de basaltblokken.
Vrachtschepen vol containers werden door de verraderlijke
vaargeul geloodst. In de verte klonk het geschreeuw
van zwemmende kinderen. De lijn stond
slap. God liet me kijken.
Naar de overkant. Zeeuws-Vlaanderen. Terneuzen.
Daar trokken we heen in mijn Goese jaren, naar de