Door de knieen - Overspoor

38
gevoel van onbehaaglijkheid begon om te slaan in verontrusting.
Ik kon geen kant meer op. Als ik de riem
losliet zou de hond me aanvallen, daar was ik van overtuigd.
Het was ongebruikelijk warm voor de tijd van het jaar.
Slagroomwitte stapelwolken maakten het blauw van
de lucht blauwer waardoor het rogge weer geler werd.
Van Gogh, dacht ik, en waande de meeuwen kraaien. De
hond trok me intussen voort over de kaarsrechte weg
die dood leek te lopen op de Westerschelde en gaandeweg
kwam er minder spanning op de lijn te staan.
Mijn jaren in Zeeland drongen zich op. Een tijd van
zwelgen in het latente. Niets stond nog vast. Het ernstige
spel van het hechten stond op het punt te beginnen.
Ik had in mijn laatste grote vakantie van de middelbare
school een aansteker voor mijn eerste grote liefde gekocht.
Elke keer als ik een sigaret opstak, dacht ik aan
haar. Een maand lang rookte ik ketting op het Bretonse
strand van La Baule. Op de eerste schooldag na de vakantie,
toen ik haar het vuur van mijn liefde wilde
schenken, zei ze zonder veel omhaal dat het uit was. Ik
smeet de aansteker weg en stopte met roken.
Ik was geen hartenbreker. De kunst van het verleiden
stond me tegen. Als het om zoiets groots als liefde ging
en voor altijd samen, dan kon dat toch nooit beginnen
met een kinderachtige versiertruc? Een vrouw liet zich
misschien wel even imponeren, maar als ze slim was,
had ze je snel door. En ik was alleen maar geïnteresseerd
in slimme vrouwen. Want wat heb je aan een
partner als je er niet beter van wordt? Het ontbrak me
aan passie voor het spel. Ik was eigenlijk alleen maar
geïnteresseerd om zo snel mogelijk mijn theaterdromen
te verwezenlijken. De vrouwen moesten mij maar
veroveren.