Door de knieen - Overspoor

voor flauwekul? Dit soort zaken diende weggehoond te
worden. Daar zat een nummer in. Misschien is dit iets
voor uw nieuwe show, meneer?
Mijn mijmering wordt verstoord door de stewardess
die met iets te veel misbaar een broodje aanreikt. Ze
vergeet daarbij niet nog eens nadrukkelijk mijn naam
te noemen. Waardoor de man in de stoel voor mij zich
omdraait om te zien of hij het goed gehoord heeft. ‘Ik
dacht al dat u het was,’ zegt hij en kijkt erbij als een
hond naar een stuk worst. Bij het aannemen van het
plastic zakje wek ik mijn buurman die op mijn schouder
in slaap is gevallen. We kijken elkaar verontschuldigend
aan. Ik blijf me afvragen waarom ik met het verhaal
van Jonas nooit iets op het toneel heb gedaan. Was
het te sentimenteel? Komt het te dichtbij? Weet ik me
geen raad met mijn eigen rol erin?
‘Waar loop ik heen?’ had ik aan Jonas gevraagd.
‘Daar hoef jij je geen zorgen over te maken. Je moet je
gewoon laten leiden.’
Door God zeker, dacht ik schamper.
‘Ik ga naar huis,’ zei ik opeens beslist en dacht: Waar
heb ik mijn autosleutels gelaten?
‘Je autosleutels liggen binnen,’ zei Jonas, terwijl hij de
hond aanlijnde, ‘maar die heb je nu niet nodig.’
Zijn helderziendheid overrompelde me. Was ik in zijn
ban?
Zodra we op de geasfalteerde weg waren, stond de lijn
strak. Ik trok de riem ferm terug zodat de halsband
even de strot van de hond dichtkneep. Zo had ik indertijd
Vondel, onze eigen hond, geleerd het tempo van de
uitlater aan te nemen. Maar God was Vondel niet. De
hond draaide haar kop en liet haar tanden zien. Mijn
37