Door de knieen - Overspoor

36
lijk. Dat wil zeggen: het is niet noodzakelijk om te kunnen
overleven. Wie tijd heeft om iets te maken wat niet
echt is heeft te veel tijd. En wie te veel tijd heeft verliest
uiteindelijk zijn geloof.’
‘In God?’
‘God is ook maar een naam. Als ik mijn hond God
noem, is God een hond. Nee, ik geloof in de eeuwigheid.
Door ons gedoe met de tijd zijn we de eeuwigheid
uit het oog verloren. Daar lost alles in op.’
Voor een ogenblik moet ik de eeuwigheid ervaren
hebben. In de vogels die zongen, de wolken die hun
hallucinerende beelden vormden, in de frisse geur van
gemaaid gras, de stem van Jonas en in het gehijg van de
hond losten mijn dwangmatige gedachten aan mijn
worsteling met mijzelf en Lisa op.
‘Nou moest je ook maar even met de hond gaan wandelen,’
zei Jonas op dat gelukzalige moment.
‘Loop je mee?’ vroeg ik opeens hulpeloos.
‘Nee,’ zei Jonas, ‘ik ben moe. Ik ga even liggen. Je moet
trouwens alleen zijn met de hond. Hij moet zich op jou
kunnen concentreren. Anders werkt het niet.’
Werkt wat niet? Ging Jonas me als een patiënt behandelen?
Er joeg weer een golf van onbehaaglijkheid door
mijn lijf. Ik had de controle over mezelf en de situatie
wat laten gaan. Jonas moest wel weten wat zijn plaats
was. Ik was hiernaartoe gegaan met het idee me te laten
inspireren. Een mens te zien leven die losstaat van het
oorzaak-en-gevolgleven. De zogenaamde werkelijkheid
die de meeste mensen in sleur gevangen houdt. Ik
hoopte iets terug te vinden van oorsprong en onschuld,
waar ik steeds verder van af leek te dwalen. Was
het de angst om mijn schild te laten vallen? Ik wilde
best nederig zijn. Maar voor een hond? Wat was dat