Door de knieen - Overspoor

egon te janken. Toen heeft de koster haar de kerk uit
gejaagd.’
We bekeken de beelden. Vogelnesten ter grootte van
een aardappelkistje, gevuld met schijnbaar waardeloze
dingen die Jonas op straat gevonden had. In de manier
waarop hij het afval gerangschikt had zat ’m het raffinement.
Daar kwam bij dat zo’n vergroot nest heel monumentaal
werkte.
‘Er is iemand van een Brabants museum geweest voor
een expositie,’ zei Jonas trots en taxeerde mijn reactie
op een manier die ik zo goed kende van mezelf als ik
een grap uitprobeerde.
‘Je moet ze hier niet weghalen, ze ontlenen hun kracht
aan de omgeving. Laat de mensen maar hier komen,’
zei ik spontaan en dat speet me meteen.
Moet ik hem niet waarschuwen? schoot het door me
heen. De mensen zullen zijn authenticiteit verpletteren
met hun nietsontziende toeristieke nieuwsgierigheid.
‘Hier durft niemand te komen,’ zei Jonas glimlachend
en wees op de hond. ‘Ze zijn veel te bang voor God.’
‘Wat wil je de kijker laten zien?’ vroeg ik nogal onnozel.
Jonas antwoordde zonder ironie: ‘Wat je ziet.’
‘De werkelijkheid?’
‘Er is maar één werkelijkheid. Dat is overleven. Ademen.
Eten, drinken en slapen. De rest is onwerkelijk.
Wat de televisie laat zien is geen werkelijkheid. Wat in
de krant staat is geen werkelijkheid. Als het werkelijkheid
was, kon ik niet leven. In zo’n werkelijkheid kan
niemand leven.’
‘Dus maak je kunst.’
‘Ik maak geen kunst. Ik heb niks met kunst. Kunst
heet niet voor niets kunst. Het is niet echt. Niet werke-
35