Door de knieen - Overspoor

34
wat Jonas zei. Ondertussen knoeide ik met het verband
en ging op in deze nieuwe wereld. Ik waande me in een
roes, zielsgelukkig, open, kwetsbaar.
‘Weet je wat ik ook een mooi verhaal vind? Van Izaak
en Abraham. Van dat offer. Dat gaat ver, hoor. Jij bent
toch ook een zoontje verloren?’
Die rechtstreekse vraag raakte me vol, had ik mijn
verdediging even verwaarloosd? Ik draaide mijn gezicht
weg. Was dit het begin van het grote huilen? Jonas
wachtte mijn antwoord niet af. ‘Ik heb mijn eigen
jongen in mijn armen van die akker gedragen. Jij weet
hoe dat voelt. Hij was nog warm. Er was een hooivork
dwars door zijn hoofd gegaan. Kaïn en Abel is ook gruwelijk.’
Hij leek even van zijn apropos. Hij pakte de fles en zette
hem weer terug. ‘Moet je nog wat?’
‘Nee. Ik wil je beelden weleens zien,’ had ik, nog steeds
aangedaan, gezegd.
Vlak voordat we naar buiten gingen, bleef ik staan. Er
hing een foto aan een punaise. ‘Je vrouw?’ vroeg ik.
Jonas knikte en draaide zijn hoofd weg. Ik probeerde
de foto te bekijken. Om hem goed te kunnen zien zou ik
hem even mee naar buiten moeten nemen. De vrouw
had iets weg van Willeke van Ammelrooy. De hond rende
voor ons uit de tuin in. Wat een bizar idee om de bijbel
aan dat beest voor te lezen, dacht ik.
‘Toen we bij de psalmen waren aanbeland is het beest
op een zondag uit zichzelf naar de kerk gelopen, gek
hè? Hoe wist ze dat het zondag was? Wat moest ze in de
kerk?’
‘Heeft ze nog meegezongen?’
Jonas keek me heel even niet-begrijpend aan en toen
schaterde hij het uit. ‘De psalmen bedoel je? Nee, nee
toen de dominee over God begon liep ze naar voren en