Door de knieen - Overspoor

ding. Ik waande me Karl May die ooit door een oude indiaan
zo ingewijd moest zijn.
‘Toen ik terugkwam uit dat ziekenhuis ben ik begonnen
de hond uit de bijbel voor te lezen. Om ’r aan haar
naam te laten wennen. Die boom van de kennis, dat is
een mooi verhaal. In het paradijs. Ze mochten overal
aankomen behalve aan de vrucht van die ene boom.
Want die zou hun hersens in werking stellen waardoor
ze mens zouden worden. Het is als wanneer ik een sappige
worst neerleg en tegen die hond zeg: Je mag overal
aankomen behalve aan die worst. Hoe moet dat beest
dat snappen? Hij heeft geen verstand. De mens in het
paradijs ook niet. Pas nadat ze van die boom gegeten
hadden, kregen ze hun verstand! Snap je? Nou moet je
dat verband er weer omdoen. Niet te strak. De wond
moet kunnen ademen.’ Zo was Jonas’ manier van praten.
Zonder van intonatie te veranderen ging hij van
zijn verhaal over in de werkelijkheid van het nu.
De hond was uitgelikt. Mijn misselijkheid was over.
De bedompte lucht had alles te maken met het feit dat
er geen vloer was. We zaten op de hard geworden klei.
Tegen de wand stond een bezem waarop heksen zich
plachten voort te bewegen. Ik vroeg me af, kijkend naar
het potkacheltje in de hoek, hoe koud het hier in de
winter moest zijn. Jonas was een verzamelaar. Zijn
vondsten stonden opvallend zorgvuldig geordend op
planken en in een tot kast gebouwde stapel appelkistjes.
Oude strijkijzers van groot tot klein, blauw geemailleerde
drinkbussen, zagen, nijptangen. Aan de
wand hingen lopers van groot tot klein en schilderijtjes
in alle formaten die met veel liefde en weinig techniek
geschilderd waren. Op zijn bed in de hoek lag het vel
van een ijsbeer. Mijn ogen tastten als een securitycamera
de schuur af, mijn oren wagenwijd open voor
33