Door de knieen - Overspoor

Na afloop van Leuke Lui die Limburgers in Doetinchem,
die als alle andere voorstellingen uitverkocht was (niemand
wordt er beter van het verbeteren van de wereld
dan de wereldverbeteraar) werd mij een brief aangereikt.
‘U zult zich ongetwijfeld nog wel herinneren dat u
met Victor op de foto bent gegaan.’ Zo begon de brief.
Johanna en Martha schreven dat hun bus met de speciale
aanpassingen voor de gehandicapte Victor, waar
zij en hun kinderen jaarlijks mee naar Zuid-Frankrijk
gingen, was gestolen. En die vakantie, moest ik begrijpen,
was voor deze moeilijk opvoedbare kinderen een
jaarlijkse noodzakelijkheid.
Mijn autodealer bleek bereid een bus te schenken
mits ik deze in een veelbekeken televisieprogramma op
een bijzondere wijze aan het gezin aanbood, waarbij
het automerk en Victor op gepaste wijze in beeld moesten
komen.
De moed zonk me alweer in de schoenen. Maar ik had
al de belofte gedaan dat ik zonder verdere verplichting
eens een kijkje zou gaan nemen. Niet alleen aan het
plaatsvervangende gezin, maar ook aan de producer
van programma’s die de kijker wilden laten huilen.
Op weg naar de Achterhoek verloor ik mijn geduld in
een file bij Utrecht en iets voorbij Arnhem vervloekte ik
mijn ijdele sentimentele behaagzucht. Dit had ik niet
moeten doen. Ik verlangde naar Lisa die bij haar
vriendin in Amerika zat. Ik wilde haar bij me hebben
als de sjaal van mijn favoriete voetbalclub.
31