Door de knieen - Overspoor

30
verkoop, ballen, boekjes, pennen en plaatjes, in Maastricht
tegenover de hoofdingang van Vroom en Dreesmann.
De ontvangst in Limburg stak schril af bij de
andere provincies. De Limburgers keken enigszins
meewarig naar onze goedbedoelde bedelactie. Mijn
vrouw, die al die dagen de kas beheerd had en de camera
bediend, die geen moment afkeer of weerzin had getoond
als ik in al mijn ijdelheid het doel van onze actie
uit het oog verloor, vroeg aan een passant of hij met mij
op de foto wilde. ‘Dat moet ik eerst aan meneer pastoor
vragen,’ luidde zijn lollige antwoord.
Er knapte iets. Ik nam de kar en reed hem Vroom en
Dreesmann binnen. Daar kieperde ik hem om. Schopte
wat voor mijn voeten stuiterde verder de winkel in.
Lisa probeerde me schreeuwend tot de orde te roepen.
Ik gaf haar te verstaan dat ze op kon hoepelen. Een halfuur
later zat ik op het bureau een kop koffie te drinken
met een welwillende agent. Het had hem beter geleken
mij even mee te nemen. Mijn vrouw was met de
chauffeur richting noorden vertrokken. Ik vroeg de
agent of hij me honderd gulden kon lenen zodat ik terug
naar huis kon. Dat kon, als ik na zijn dienst even
meeging naar zijn kroeg om een paar moppen te vertellen.
Leuke Lui die Limburgers heette de voorstelling dan
ook die ik over de liefdadigheidsactie maakte en waarin
ik er voor de zoveelste maal in slaagde mijn eigen tekortkomingen
en frustraties af te wentelen op een volkomen
onschuldig en willoos slachtoffer. De zelfhaat
groeide tijdens het bulderend gelach van het publiek,
dat maar niet genoeg van die vrijblijvende onzin leek te
kunnen krijgen.