Door de knieen - Overspoor

dan een mening debiteren. Ik nam me, tevergeefs overigens,
voor me nooit meer met de politiek in te laten.
Wie de wereld wil verbeteren, moet de humor ervan inzien.
Om toch nog iets voor de wereld te betekenen, had ik
mijn weerzin tegen liefdadigheid overwonnen. In navolging
van mijn grote Engelse collega’s had ik me de
honger in Afrika aangetrokken en om geld in te zamelen
schaamteloosheid als uitgangspunt genomen. Ik
zou alles doen voor geld. Mijn agenda stond veertien
dagen zestien uur per dag open. Elke dag deden we een
provincie, we hadden twee dagen vrij. Het motto was:
Wie het eerst komt, het eerst maalt. Ongeacht het bedrag
dat hij voor mijn komst betaalde. Met een minimuminleg
van tweehonderdvijftig gulden.
Samen met Lisa reed ik in twee weken ruim zesduizend
kilometer in een door een bevriende dealer
beschikbaar gestelde auto met chauffeur. Zonder bedenkingen
opende ik videotheken, verkocht hamburgers,
veilde amateurkunst, poseerde met fans die samen
met mij op de polaroid konden voor een tientje,
leidde gekke spelletjes, schreef dolle columns en trad
op. Te pas en te onpas.
Waar ik kwam werd ik als een vorst ontvangen. We
zetten de auto ergens neer zodat ik in een open landauer
of per ballon kon arriveren. Burgemeesters hingen
hun ambtsketen om, om die in mijn bijzijn te ridiculiseren.
Bovenmeesters lieten me vals toezingen door
het schoolkoor, middenstanders lieten mij de verbouwde
winkel openen. Afrika leed honger, ik speelde
de held omdat ik de mensen die iets voor het goede doel
georganiseerd hadden niet wilde teleurstellen.
Op de laatste dag stonden we met een handkar vol
door sponsors beschikbaar gestelde artikelen voor de
29