Door de knieen - Overspoor

26
Na een actie van het populaire ochtendblad zeiden
twee vrouwen in de Achterhoek die een plaatsvervangend
gezin runden: ‘Laat Victor maar bij ons komen.
Eén mond meer of minder maakt ook niet uit.’
In één ding hadden ze gelijk: veel meer dan een mond
was het niet.
Hoewel de acht kinderen van het plaatsvervangende
gezin ieder voor zich hun eigenaardigheden hadden,
van bedwateren tot excessieve onanie, was Victor in
menig opzicht het buitenbeentje. Hij vroeg door zijn
bizarre lichamelijke afwijking veel meer zorg dan de
anderen. Daarnaast gingen er in zijn hoofd raadselachtige
dingen om. Diverse deskundigen hadden hun tanden
op hem stukgebeten. Hem autistisch noemen lag
voor de hand, maar er zijn zoveel verschillende vormen
van autisme dat dat evenveel betekent als een mus een
vogel noemen. Victor week vooral af door zijn uitstraling:
hij gaf zoveel meer dan hij vroeg. Soms zei hij een
paar korte zinnen die voor meerdere uitleg vatbaar waren,
dan weer sprak hij op hoge snelheid een onnavolgbare
monoloog uit. Meestal ontspon zich na een vocale
uitbarsting van Victor een heftige discussie tussen de
toehoorders over wat ze verstaan meenden te hebben
en wat de betekenis ervan kon zijn. De een had dit eruit
begrepen, de ander dat. De woorden gaven zowel aanleiding
tot hooglopende ruzies als tot grote hilariteit.
Met Victor zelf als stralend middelpunt die, hoewel hij
volgens alle betrokkenen de sleutel in handen had, weigerde
het verlossende woord te spreken.
Aandacht waar het zijn lichamelijke onderhoud en
verzorging betrof trok hij door dwingende geluiden te
maken. Een zeurderig onaangenaam gekreun dat hem
snel hulp garandeerde. Als zijn verzorgsters hem weleens
moe waren, als ze in de woorden van Martha, de