Door de knieen - Overspoor

24
2
Ik heb Victor vier jaar geleden voor het eerst ontmoet
ergens in de Achterhoek, waar hij voor een tientje met
mij op de foto ging. Ik hing de bekende Nederlander uit
voor het goede doel. Door persoonlijk in twaalf provincies
in veertien dagen geld op te halen voor de hongerende
kinderen in Afrika maakte ik me weer wat geliefder
dan ik al was. Waardoor ik me weer wat ellendiger
voelde dan ik al deed.
We waren nog altijd samen, Lisa en ik. Onze lichamen
bleven naar elkaar zoeken en hielden het verlangen om
elkaar te vinden gaande. Ons kind zou tien geweest
zijn. Hoe lang het nu geleden was dat het overleden was
en dat je die dag nooit zou vergeten, veel meer zeiden
we er niet over tegen elkaar. Behalve die keer toen de
vraag kwam of we ermee akkoord gingen dat zijn graf
werd geruimd in verband met de verplaatsing van het
kerkhof. Zij vond het een schandalig voorstel, ik probeerde
het te relativeren door er een levensles aan te
verbinden. Zelfs de dood is tijdelijk, of zoiets. Ruzie
kregen we allang niet meer.
Ik slaagde er altijd in een ongemakkelijk gesprek te
smoren. Met een dooddoener of door ongemerkt van
onderwerp te veranderen. Er waren altijd wel praktische
zaken die geregeld moesten worden. Zeker op dat
moment.