Door de knieen - Overspoor

22
tisch, maar vol vertrouwen.
Het roofje dat op de wond was getrokken werd er door
de hond afgelikt en doorgeslikt.
‘Doet het pijn?’ vroeg Jonas.
‘Nee, lekker.’
Terwijl God de wond verder verzorgde, zei Jonas dat
hij altijd geweten had dat we elkaar vroeg of laat zouden
ontmoeten. Hij had me één keer zien optreden.
Zijn vrouw was toen net overleden. Hij zat in het café
en zag me op de televisie. ‘Je deed iets in een hooiberg.
Geniaal!’
Ik probeerde me, enigszins gegeneerd door het compliment,
te herinneren waar hij aan refereerde. Ik kon
er niet opkomen. Opnieuw voelde ik me ongemakkelijk
toen hij over mijn werk begon. Zo moet een mooie
vrouw zich voelen als ze op haar schoonheid wordt
aangesproken, bedacht ik me. Ik werd zelfs misselijk.
Dat kon aan de likeur of het gelik aan de wond gelegen
hebben, maar de benauwde atmosfeer van de schuur
begon me ook te beklemmen.
Mijn hand reikt naar boven om mijn privéventilator in
werking te stellen. Tevergeefs. Dit gerief is voorbehouden
aan de grote straalvliegtuigen. Dus haal ik Lisa’s
brief uit mijn binnenzak en begin mijzelf wat koelte
toe te waaien.
De captain vertelt ons dat we er verstandig aan doen
onze riemen om te houden; er is kans op turbulentie.
Had ik wel zo pontificaal tegen die journalist moeten
zeggen dat ik ging stoppen? Als ik het al van plan ben,
waarom zou ik het dan publiek moeten maken of wil ik
mezelf op die manier voor het blok zetten? Ik wil stoppen
en doorgaan, dat is het probleem. Roekeloos zijn
en me verantwoorden.