Door de knieen - Overspoor

ziekenhuis in Bergen op Zoom. De hond rende mee. Ik
moest met één hand sturen. Toen schrok ze van een
brommer. Ik kon ’r niet meer ontwijken. Kijk, daarom
loopt ze zo mank. Haar oor zat tussen de ketting. Ik had
gek genoeg niks. Nou ja, twee tanden kwijt. De doktoren
haalden het verband eraf en bekeken de wond. Niks
geen korsten meer. Nauwelijks litteken. Die geloofden
hun ogen niet. Een medisch wonder, zei de een. Ik zei:
Dat komt door God. Die heeft de wond schoongelikt.
Vroeg die dokter: God? Zei ik: Zo heet die hond.
Werd ik naar huis gestuurd. Ik hoefde niet meer voor
controle terug te komen. Ze waren boos. Omdat ik genezen
was.’
Opnieuw liet Jonas zich van de superieure kant zien
die ik uit de uitzending van Showroom kende. Een lach
die de wereld van de gewone mensen uitdaagde. Een
lach die me strijdlustig maakte.
Ik begon er spijt van te krijgen dat ik, uit angst hem
met haar te moeten delen, Lisa niet had meegenomen.
Hier zat een man die meer dan genoeg persoonlijkheid
had voor ons tweeën. Die bovendien een kind verloren
had. Hij zou ons tot elkaar kunnen brengen.
Ik stroopte mijn rechterbroekspijp op. Ik wikkelde
het verband eraf dat halverwege de knie en de enkel zat.
Tijdens een voetbalwedstrijd had mijn scheenbeen vol
het scheenbeen van een tegenstander geraakt toen we
allebei met volle kracht de bal weg wilden trappen. ‘De
wond wil niet dicht,’ zei ik volkomen overbodig.
‘Hij stinkt ook lekker,’ lachte Jonas.
‘Dat is de speciale zalf van een ouwe wielersoigneur
met een wonderapotheek.’
God begon ongevraagd de wond te likken. We keken
toe, zoals papoea’s de medicijnman gadeslaan. Kri-
21