Door de knieen - Overspoor

20
‘Het beest wist me bij de rechterpols te grijpen,’ vertelde
Jonas, nog steeds met bewondering in zijn stem. ‘Ik
wist dat als ik mijn hand zou proberen terug te trekken
de schade alleen maar groter zou worden. Dus ging ik
voor het hok liggen wachten tot dat kreng haar kaken
zou ontspannen. Dat duurde anderhalve dag.’ Na een
maand ging hij met de verwaarloosde wond naar een
dokter die hem doorverwees naar het ziekenhuis in
Bergen op Zoom. Daar werd zijn rechterhand afgezet.
‘Toen ik uit dat ziekenhuis terugkwam jankte de hond
zachtjes. Ze had drie weken geleefd op wat ik in het hok
had achtergelaten.’
Hij schold het beest urenlang verrot. Alle variaties op
het woord God schalden door de lucht. De mensen hadden
hem kilometers verderop tekeer horen gaan. Ouders
haalden hun kinderen binnen.
Nadat hij zijn stem schor had geschreeuwd en bijna
stikte in het woord God, krabde de hond met zijn nagels
langs de planken aan de binnenkant van zijn hok.
‘Toen wist ik,’ zei Jonas stralend als bij de openbaring,
‘dat ik de hond bij haar naam genoemd had.’
Hij had het hok geopend en het sterk vermagerde
scharminkel met zijn in verband gewikkelde stomp geaaid.
De volgende morgen werd hij wakker van de hond
die het verband had losgetrokken en de wond likte. Hij
had geen moment weerzin of weerstand gevoeld. ‘Ik
liet God haar gang maar gaan.’
Jonas keek me triomfantelijk aan. Ik was euforisch.
De eenvoud van deze man, de manier waarop hij zijn
verhaal vertelde, een verhaal dat niets te maken had
met de verlammende werkelijkheid waarin ik mij
moest handhaven en waarvan ik zo walgde, gaf me een
gevoel van thuiskomen. Ik kreeg er energie van. Zin.
‘Na twee weken ging ik ter controle op de fiets naar het