Door de knieen - Overspoor

houden wegvalt. De magie werkt weer. Men transformeert
van partij in toeschouwer. Van gelovige in
nieuwsgierige. Benieuwd naar wat ik te bieden heb. Ik
zwaai de kruk boven mijn hoofd als was het een
zwaard. Hier staan twee soorten theater tegenover elkaar.
Misschien heb ik me wel nooit zo dicht bij mijn
bestemming geweten. Ik speel dus ik ben. Ik heb het
perfecte alibi.
Ik ben de voorste banken gepasseerd en op weg naar
de trap voor het altaar. Mijn hoofd is een echokamer zo
vol geluiden dat ik vrees dat het uit elkaar zal spatten.
Voor mijn ogen dansen de geestelijken in hun kleurige
gewaden. Ik zie de Vlaamse pastoor met afwerende armen
vertraagd mijn richting uit komen. Opeens klinkt
dwars door dit pandemonium mijn naam. Ik wankel
als getroffen door een kogel die van oor tot oor mijn
hoofd doorboord heeft. Iemand roept mijn naam. Mijn
godvergeten naam. Mijn naam die een merk geworden
is. Mijn naam die ik wil verloochenen om er niet meer
voor op de vlucht te hoeven zijn. De kruk klettert op de
stenen vloer. Maar ik hoor alleen mijn naam. Uitgesproken
zoals maar één iemand dat kan. Zo liefdevol
dat hij zuiver klinkt, vrij van smetten. Ik draai me om
en begin door het gangpad terug te lopen. De handen
tegen mijn oren gedrukt of ik niet wil dat wat ik zojuist
gehoord heb kan ontsnappen. Mijn naam puur. Zoals
mijn vader die uitgesproken moet hebben bij mijn
doop. Ik kijk om me heen. Verwonderd, dat ik juist hier
terechtgekomen ben. Verbaasd over wat ik net nog van
plan was vlak voordat ik die stem hoorde. Die stem laat
mijn naam zo klinken dat ik weet dat het me tot niets
zal verplichten. Ik weet naar wie ik op weg ben.
Daar staat ze. In de toegang tot de basiliek vanwege
het daglicht in haar rug als door stralen omgeven. Mijn
159