Door de knieen - Overspoor

158
kleingeestige priesters confronteren met hun dwaling.
Ze vertellen dat verlangen naar lichamelijke volmaaktheid
ijdel is. God is een bewustzijn dat een mens kan
doen ontstijgen aan de last van zijn lichaam. Geloven in
God is een poging het lijden draaglijk te maken. Kan ik
dat? Durf ik dat? Ben ik de hoogmoed voorbij? Ben ik
niet al mijn hele leven op weg naar dit moment? De ultieme
voorstelling. Doetinchem is mislukt, de thema’s
klopten wel, maar plaats en tijd niet. Lijden, roes en
evolutie.
Als ik bij de bovenste trede ben, struikel ik. Ik weet al
niet meer of ik per ongeluk val of dat mijn struikeling
deel uitmaakt van mijn performance. De koorzang
zwelt aan. Onmiskenbaar Bach. O, hoofd bedekt met
wonden. Ik voel een stekende pijn in de palm van mijn
linkerhand. De veiligheidsspeld is opengesprongen en
hij heeft zich bij de val in mijn vlees gedrongen. Ik lik
het bloed met mijn tong op. De geur van wierook en
brandende kaarsen komt mij tegemoet.
Voor het altaar zie ik iemand met een mijter op met
een wierookvat zwaaien. Dat moet de bisschop van
Lourdes zijn. Waar is de Vlaamse pastoor? Dit is de mis
die ter ere van Victor zou worden opgedragen. Ze pakken
gewoon de draad weer op. The mess must go on.
De tranen biggelen over mijn wangen. Verstoorde
kerkgangers die mij in het gangpad bij de arm grijpen
om me te stuiten, sla ik van me af. Het wordt me steeds
duidelijker. Geen stichtelijke praatjes. De boodschap
komt later wel. Eerst zal ik dit schijnheilige zootje de
kerk uit trappen zoals ooit Jezus de geldwisselaars de
tempel uit geschopt heeft. Daarvan zal niets en niemand
mij kunnen weerhouden.
Ik grijp een kruk die tegen een kerkbank staat. Ik voel
dat bij de mensen om me heen de drang om mij tegen te