Door de knieen - Overspoor

Het lichaam, het in rode lappen gewikkelde rompje,
lijkt niemand te interesseren. Het wordt verplaatst
door voeten die er per ongeluk tegenaan schoppen. Nu
het hoofd verdwenen is, opgeschrokt door een ontketende
massa, begint men gefrustreerd tegen het lichaampje
aan te trappen of het enkel een lappen bal is.
Ik sta er wezenloos naar te kijken. Benno komt aanlopen
met Petrus. De hond, te laat om te redden, snuffelt
en likt aan de plek waar even tevoren Victors schedel
uiteengespat is. Ik kijk ernaar zoals naar de gruwelijkste
beelden uit de concentratiekampen, verlamd door
verdriet en walging.
Mijn ogen zoeken niet langer naar bekenden. Ik zie
een veiligheidsspeld op de grond liggen en raap hem
op, een laatste tastbare bewijs van het bestaan van Victor.
De massa is zich aan het verspreiden. Brancardiers
duwen de wagentjes weer zoals gewoonlijk in de richting
van de bassins. Groepjes pelgrims gaan onder leiding
van een pastoor of leek met een vaandel op weg
naar de grot. Cameraploegen stappen in hun busjes en
brengen de buit naar de nieuwsredacties. Alles herneemt
zijn gang, alsof er niets gebeurd is.
Dan ineens komt wat zich hier zojuist allemaal heeft
afgespeeld als een boemerang op me terug. Ik, die het
drama heb meegemaakt, niet als machteloze, door
twijfel verscheurde deelnemer, maar als door berusting
verlamde toeschouwer. Nu is het mijn beurt. Ik
heb mijn toespraak nog. Van boven komt gezang uit de
Basiliek van de Onbevlekte Ontvangenis.
Woedend van onmacht baan ik me een weg naar het
gezang. Het kan toch niet dat de dood van Victor zonder
betekenis blijft? Juist hier op deze plek, waar zelfs
aan water betekenis wordt gegeven. Ik storm de brede
trap op, vastbesloten om Victor te wreken. Ik zal die
157