Door de knieen - Overspoor

156
met zijn hoofd tegen het asfalt en wordt bedolven onder
de baar. Handen tillen de processiebaar op en ze duwen
het ding opzij. Het hoofd is verbrijzeld. De ogen
hangen uit de kassen.
Ik schreeuw het uit van ontzetting maar mijn kreet
gaat als zoëven in het algemene rumoer verloren. Ik
probeer dichterbij te komen. Vergeefs. Ik kan niets
doen dan alleen maar kijken.
De vrouw met het zwerende been kruipt naar voren.
Ze trekt het bloedende hoofd aan de haren naar zich
toe. Anderen hebben het rompje al beet. Kop en romp
worden voor mijn ogen uit elkaar getrokken. Er komt
een zoete strontgeur vrij. Ik sta er nu als verlamd bij. De
vrouw met het zwerende been trekt een pluk haar uit
het hoofd dat allang niet meer op Victor lijkt. Ze wrijft
ermee over haar been.
Het wellustige geschreeuw van de mensen neemt nog
steeds in volume toe. Velen hebben schuim op de mond
en uitpuilende ogen. De klokken beieren, het Ave-Maria
kraakt, het koper schettert, de grote trom bonkt en
de bekkens kletsen. Het water van de rivier is op weg
naar de zee. Bij de grot is het in jaren niet zo rustig geweest.
Mensen rukken net zolang tot er geen haren meer in
de schedel steken en rennen met de plukken weg als hyena’s
met een stuk vlees dat ze bij een verzadigde leeuw
hebben weggekaapt. Een vrouw grist een oog van de
grond en maakt er bezwerend rondjes mee om het
hoofd van haar ongelukkige man. Stukken hersens
worden uit de schedel gegrist en in wonden gewreven
en zelfs door een enkeling opgegeten. Een brancardier
stampt met zijn voet de resten van de schedel in stukken
en de pelgrims storten zich op de brokken als hongerige
vluchtelingen op van vrachtwagens geworpen
brood.