Door de knieen - Overspoor

mensen op en moet flink mijn ellebogen gebruiken om
met ze op te blijven lopen. Paniek maakt zich van mij
meester. Victors ongehelmde hoofd slingert op zijn
romp. Waar zijn de helm en de neksteun? Waar zijn
Martha en de Vlaamse pastoor? Ik probeer wanhopig
dichterbij te komen maar word bruut weggeduwd.
‘Het kind is dood,’ stamel ik terwijl ik voortgeduwd
word door wat me achterop komt. ‘Johanna, het kind is
dood,’ roep ik. Ik wil ernaar toe, maar word teruggeslagen.
Ik wil uit de massa, maar zit gevangen.
‘Il est mort. Au secours. Il est mort!’ Mijn geschreeuw
verstikt in de kakofonie van geluid. Ik ben machteloos.
Vlak voor we de trappen voor de basiliek op zullen lopen
wordt de stoet opgehouden door een vrouw die
zich uit de rijen toeschouwers heeft losgemaakt en
voor de dragers van de processiebaar op de grond heeft
gestort. Ze steekt haar rechterbeen omhoog, dat van dij
tot teen verbonden is, rukt het verband los en begint
haar been te ontzwachtelen. Er breekt paniek uit als
men probeert tot de achterste regionen door te laten
dringen dat vooraan de pas wordt ingehouden. De dragers
van de baar worden opgeduwd, ondanks de
smeekbeden aan de mensen om te blijven staan. Ze
proberen de vrouw te ontwijken. Haar been blijkt met
zweren bedekt.
De massa dijt uit. De pelgrims die met de rug tegen
het muurtje langs de rivier staan te kijken, moeten
vechten om niet in het water geduwd te worden. Er
wordt geschopt, getrokken en vooral geschreeuwd.
Victors hoofd bungelt voorover. Waar zijn de bekenden
in deze kolkende mensenzee?
Dan gebeurt het onvermijdelijke. De dragers kunnen
de baar niet meer houden. Het gevaarte kantelt. Mensen
springen voor zover mogelijk opzij. Victor slaat
155