Door de knieen - Overspoor

154
passeer ik de eerste uitvallers. Vrouwen die uitgeput op
de grond liggen, een spartelende epilepticus die door
een paar padvinders in toom gehouden moet worden,
een omgevallen rolstoel waar niemand zich om lijkt te
bekommeren, ook de inzittende niet want die is nergens
te bekennen.
Ik loop aan de zijkant langs de stoet naar voren. Het is
haast ondoenlijk in de chaos bekende gezichten te ontwaren.
Ik zie de kleine Benno met Petrus aan de riem.
Zijn ogen zijn wijd opengesperd. Ik vraag hem waar
Martha is. Hij kijkt me volkomen in trance aan en stamelt:
‘Onze Victor, onze Victor gaat beter worden.’
Wat de mensen hier ervaren is alleen mogelijk vanuit
een geloof. Maar niet een gestructureerd geloof; hoe
graag die priesters in het wit, die detoneren in de massa
door hun houterigheid, het ook zouden willen, deze
mensen hebben geen dogma’s nodig. Ze hebben geen
boodschap aan de opstanding des vlezes, de onbevlekte
ontvangenis of de heilige drie-eenheid. Deze mensen
willen zich verliezen in de roes van de triomf op het lijden.
Deze mensen hebben het verhaal zo vaak gehoord
dat ze het nu weleens zelf willen beleven.
Ik voel hoe ik nu vanzelf meegesleept word en moet
denken aan Victors uitspraak: Ik kan gelukkig niet gekruisigd
worden! Wat hier gaande is, lijkt in alles op de
zondag vóór de kruisiging van Jezus. Toen heel Jeruzalem
met palmtakken zwaaide en Hem toezong: Hosanna!
Alleen had je toen geen camera’s.
Ik ben trots dat ik Victor ken. Dat ik misschien wel een
van de oorzaken ben dat hem dit hier nu overkomt en
dat ik straks mijn bijdrage mag leveren aan dit spektakel.
Ik bevind me ter hoogte van de processiebaar waar ze
Victor op gebonden hebben, bots voortdurend tegen