Door de knieen - Overspoor

cessie, vraag ik buiten adem aan een non naar een telefooncel.
Ze begrijpt me waarschijnlijk niet want ze
wijst omhoog. Even later probeer ik naar huis te bellen
en als de telefoon niet wordt opgenomen sla ik met
mijn vuist tegen het glas. Ik heb nooit een regisseur nodig
gehad. Niemand wist beter dan ik wat er moest gebeuren
om het optimale effect te bereiken. Maar nu
had ik graag een aanwijzing van een deskundige. Moet
ik terug naar het terras en me vol laten lopen met de
wielerliefhebbers? Moet ik net zolang naar huis bellen
tot Lisa opneemt en dan zeggen dat ik van haar houd en
dat we langs het strand van het zuidelijkste puntje van
Afrika gaan wandelen, daar waar de Indische aan de Atlantische
Oceaan grenst? Of moet ik me gaan voorbereiden
op een toespraak waarin ik de lof van Victor zing
en dat lijden zinloos wordt zonder God? Moet ik berusten,
hevig verlangen of kwaad zijn? Moet ik de goddeloze
moralist zijn of de nederige pelgrim van de liefde?
Iemand tikt tegen de telefooncel die vanbinnen beslagen
is.
Vanuit de verte kan ik zien hoe Victor hoog boven de
massa verheven op zijn troon zit. Omstuwd door vaandels
en banieren. Zijn hoofd schudt angstwekkend
heen en weer. Heeft hij zijn helm wel op en zijn neksteun
om? Ik kan het niet zien. Dit is geen gewone optocht,
niet een uit de hand gelopen kampioensfeestje
van een voetbalclub. Hier wordt met het fanatisme
waartoe een pelgrim zich kan oppeppen op leven en
dood het feest van het mirakel gevierd. Die begeestering
heeft zich van de massa meester gemaakt. Dit miserabele
ventje, dit mislukte schepsel, gaat volmaakt
worden. Vandaag nog.
Bij het naderen van de achterste linies van de stoet
153