Door de knieen - Overspoor

152
ik langs een groepje jongens uit de buurt moest dat
nooit naar de kerk ging: ‘Daar heb je het zoontje van de
nieuwe dominee!’ Ontkennen had geen zin.
‘Kun je zorgen dat wij ook in de hemel komen?’
‘Als jullie me doorlaten zal ik het aan mijn vader vragen.’
De wielertoeristen plaatsen met veel misbaar en weinig
Frans een bestelling. Ik loop het café in en ga op
zoek naar het toilet. Als ik net sta te plassen komt er een
van de wielerliefhebbers naast me staan. ‘Morgen de
aankomst op Luz Ardiden. Ik dacht dat jij ook wel van
wielrennen hield. Ga je d’r ook heen?’
Ik kijk strak naar de kapotgepiste sigarettenpeuken
en schud mijn hoofd. Mijn plas stokt.
‘Het is een heel gedoe hier. Heb je het gehoord?’
Ik schud mijn hoofd.
‘Je weet niet veel, hè?’
Ik durf mijn hoofd niet nog eens te schudden. Ik blijf
omlaag kijken en probeer de plas weer op gang te brengen.
‘Iets met een Hollands jongetje. Een hoofd, meer niet.
Daar gaat iets mee gebeuren, zeggen ze. Weet jij er iets
van?’
‘Nee, ik ben niet zo gelovig.’
‘Wat doe je hier dan?’
‘Ik kom voor de Tour.’
‘Zie je wel, dat zag ik toch meteen.’
Ik geef het plassen op en zeg: ‘Tot morgen!’
Als ik mijn koffie afreken hoor ik van het terras: ‘Hé,
d’r is een wonder gebeurd. Ik had koffie besteld en ik
krijg een pils!’ De vrouw die op het terras achter me zat
klapt haar telefoon dicht en stopt hem in haar tasje.
Eenmaal uit het zicht van de Hollanders begin ik te rennen.
Vier straten verder, hoorbaar dichter bij de pro-