Door de knieen - Overspoor

miek en publiek is geen sprake.
In wezen ben ik niemand op het toneel. Ik word iemand
door het publiek. Precies wat Johanna beweerde
over Victor. Hij is wat wij van hem maken. Een hoofd
zonder identiteit, zonder persoonlijkheid. Ik doe maar
wat op het toneel. Mijn hele loopbaan lang roep ik maar
wat. Het publiek wil er samenhang in zien, het doet of
het mij begrijpt en ik laat dat maar zo. Waarom ook
niet? Een mens moet ook leven. Ik heb mensen gekwetst,
onzin uitgekraamd, pretenties gehad, ben als
het nodig was niet teruggedeinsd voor plat amusement.
Ik ben niet meer dan een raaskallend hoofd waar
de mensen zich aan verlustigen. Een hoofd zonder armen
en benen om me mee aan het leven vast te klampen.
Ik heb al die jaren maar één werkelijke drijfveer
gehad en daar heeft Lisa gelijk in: blijven spelen. The
show must go on. Dat is mijn alibi. Daarom kon ik ook
niet zeggen wat er gezegd moest worden op die vooravond
van de verkiezingen. Ik vreesde de afgang omdat
ik niet zou beantwoorden aan de verwachtingen van
het publiek.
Een groepje luidruchtige Hollanders meldt zich op
het terras. Ik pak gauw de brief uit mijn binnenzak en
probeer me te verschuilen, maar het is al te laat. Ze hebben
me herkend. Mijn naam schalt in diverse toonaarden
over het terras. Ik krimp ineen, schaam me voor
mijn naam. Het is duidelijk dat het geen pelgrims zijn.
Gezien hun uitdossing kan de Tour de France niet ver
weg zijn.
‘Kom je hier inspiratie opdoen? Dat kan je wel gebruiken
voor je show, hè? Al die krukken! Of moet je straks
soms optreden? Vertel ’s een mop. Welnee, hij is het helemaal
niet. Hij lijkt er alleen maar op.’
Het voelt als vroeger. Toen we net verhuisd waren en
151