Door de knieen - Overspoor

150
Er staat een vrouw voor me met een kind op de arm. Ze
zegt: ‘Merci!’ en houdt haar hand op. Het kind dat zijn
gezicht in de nek van de moeder verborgen houdt
draait zich plotseling om. De gelijkenis met Victor is zo
verbluffend dat ik ervan schrik. Ik maak met mijn hand
een gebaar dat ik niet van plan ben haar iets te geven.
Als ze wegloopt blijft het kind over haar schouder gebiologeerd
naar mij kijken. Ik draai mijn hoofd weg en
wacht op een beledigende schreeuw, die uitblijft.
Misschien is het verhaal over het opgooien van het
kind goed te gebruiken voor mijn toespraak straks in
de basiliek. Mooi om die moskee erbij te halen en die
moslimvrouwen. Ik moet heel duidelijk zijn in wat ik
afwijs in God en wat me in Hem aantrekt. De anarchie
van religieuze extase. Niet de scheiding van Goed en
Kwaad. Het Goddelijke is het Satanische. De splitsing
van God en Duivel is een eerste poging van de mens om
te ordenen. En waar ordening begint, sterft God af. De
beschaving is Gods grootste vijand en omgekeerd. De
vraag is niet: Wanneer begint de mens aan God te denken?
De vraag is: Wanneer begint de mens aan ordening
te denken, want dat is het einde van de eeuwigheid.
Veel te pretentieus allemaal. Ik moet een paar
anekdotes vertellen. Ik moet het woord God mijden.
Het woord God is het probleem. Dat is me bij Jonas wel
duidelijk geworden. Ik moet me niet door het decorum
laten overdonderen en er zeker niet zo oenig bij staan
als ooit in West-Vlaanderen toen een fan mij gevraagd
had zijn zoon ten doop te houden. Het enige wat me
toen door mijn hoofd schoot was het kind te laten vallen
toen de brave pastoor het doopwater op zijn hoofdje
druppelde. Nu moet ik wijzer zijn. Het hoeft geen
voorstelling te worden. De vorm doet er niet toe. Het
gaat louter om de inhoud. Van het verbond tussen ko-