Door de knieen - Overspoor

148
Het ruikt er naar noga en kaarsvet. Uit luidsprekertjes
komt relimuzak. De schappen zijn gevuld met madonnabeeldjes,
drinkbussen, kopieën op diverse schaal
van de grot, boeken over het verhaal van Lourdes. Een
bijbel is er niet te vinden. Typisch rooms, stel ik vast.
Een verkoopster vraagt of ik hulp nodig heb. Ik schud
zeer beslist mijn hoofd, pak een gratis plattegrond uit
een bakje en maak dat ik wegkom.
Op een terras bestel ik een café au lait. Vanuit de verte
klinkt nog iets van de opwinding door. De grote trom
en de bekkens rammen dwars door de zacht walsende
musettemuziek die uit het café komt. Onvermoeibaar.
Ik besef dat het volkomen absurd is om deze gebeurtenis,
waar ik speciaal voor gekomen ben, te ontvluchten.
Ik wil me concentreren op mijn toespraak. Maar
eerst moet ik mijn hoofd leegmaken. De twijfel moet
eruit. Victor wil het, volgens Martha. Maar wat kun je
nog serieus nemen van Victor? Die roept maar wat volgens
Johanna. Die kent totaal geen verantwoordelijkheid.
Die zet Lourdes op stelten. Er gaan misschien wel
doden vallen, zo opgefokt zijn de mensen. Moet ik daar
nog wel aan meewerken?
Het hele verhaal over de vier zwanen komt me nog
steeds erg onwaarschijnlijk voor. Heb je hier wel zwanen?
Ik heb me één keer in mijn leven laten meeslepen,
dat lijkt me genoeg. Het lijkt in elkaar gestoken. Maar
door wie en waarom? De Vlaamse pastoor op zoek naar
eeuwige roem?
De ober zet mijn bestelling op het tafeltje en legt het
bonnetje half onder de asbak zodat het niet weg kan
waaien. Dat is een gewoonte want het is volkomen
windstil. Aan het tafeltje naast mij zit een vrouw mobiel
te bellen. Zal ik vragen of ik haar telefoon straks
even mag lenen?