Door de knieen - Overspoor

een berg gespoeld en vijfentwintig kilometer verderop
aangetroffen, drijvende gehouden op de rivier door
vier zwanen. Uit het water gehaald door een Vlaamse
pastoor. Het kind zegt dat God hem beloofd heeft dat
het zijn lichaam terugkrijgt in Lourdes. Vandaag gaat
dat mirakel plaatsvinden. De bisschop weet er al van.
Waar wachten we nog op? Haal de processiebaar! Formeer
een stoet! Haal dat kind! Dat hoofd! Maak het verhaal
tot een mythe.
Ik voel me niet op mijn gemak in deze verwarring. Ik
wilde contact houden met Martha om in te kunnen
grijpen op het moment dat het ons niet zinde, maar ik
ben haar kwijt. Af en toe zie ik een van de kinderen
voorbijrennen met een suikerspin, een blikje cola of
een ijsje. Als ik ze roep, kijken ze even om en rennen
dan snel weer verder. Maar waarheen? De organisatie
die zo geolied leek is verdwenen. De muziek van het orkest
uit Salies begint me knap te irriteren. Ik kan me
onmogelijk concentreren. Ik weet niet meer waarop ik
me wil concentreren. Ik voel er alleen de noodzaak toe.
Zoals ik ’s morgens bij het opstaan al de notie heb dat ik
’s avonds moet optreden. Niemand lijkt aanspreekbaar.
Maar het ergst van alles is dat ik Victor uit het oog verloren
ben. Heeft hij zijn helm nog wel op?
Twee cameraploegen registreren de chaos. Omstuwd
door mensen raak ik in paniek. Waar is dat kind? Het is
of ik als een rugbyspeler in een gigantische scrum sta te
duwen zonder enig benul te hebben waar de bal zich
bevindt. Ik moet hier weg. Ik wil weten waar ik ben,
even rustig op een plattegrond kijken. Waar is die grot?
Waar staat die kerk? Ik wring me uit de massa, duik een
zijstraat in en loop de eerste de beste souvenirwinkel
binnen.
147